Verandering

Transitie noemen we het. Van het  één naar het andere gaan. 

Maar eerst moeten we veranderen..

Tenminste, dit lijkt het model wat veel transitiepredikers ons voorhouden: We moeten veranderen en daarmee zetten we de transitie in gang. En als het niet snel genoeg gaat dan zijn er te weinig "bekeerden", "mensen die het snappen" of zijn zij die die het snappen dan net weer niet adequaat om de transitie door te zetten.

Deze manier van denken legt de verantwoordelijkheid bij de mens en zijn vermogen de werkelijkheid naar zijn hand te vormen.

Wat veel controle-aanbidders echter niet opvalt is dat wanneer men spreekt, en in staat is te articuleren wat de wens is, de verandering al ingezet is. Daarna zijn we meestal toeschouwers totdat een nieuwe verandering zich aandient.

Sterker nog, vóórdat men de wens uitgesproken heeft zijn het onderbewustzijn en de intuïtie al druk doende geweest om alle omstandigheden en ervaringen tot een conclusie te brengen... En pas wanneer die mechanismen tot een aanvaardbare conclusie gekomen zijn kun je deze articuleren en manifesteren.

Wanneer je dus spreekt over transitie en het jouw rol is om het pad te articuleren, herinner je publiek er dan aan dat ze midden in een verandering zitten, en dat het voorgaande leid tot het volgende. Ze hoeven niets te doen om in verandering te komen, die is er al.

Het is daarbij nutteloos en denigrerend om tot op individueel niveau acties vast te leggen in starre, dode structuren. Er is behoefte aan verwonderd beleven van de verandering. Er is behoefte aan geruststelling dat de verandering er is omdat hij goed is.

Geef mensen vertrouwen, vraag om hun inzet om samen de verandering zo goed mogelijk gestalte te geven, wat die ook moge zijn. We mogen erop vertrouwen dat we slechts het pad hoeven te volgen. Het pad ontstaat pas bij de eerste stap.